حال و روز غریب

حال و روز غریبی دارم
حال و روز بی کسی
نمی دانم یا من دلم گرفته است یا هوا هوای عاشقی است
با این همه توانی نمانده است که بسر برم این همه خستگی را
می دانی
می دانی در پس تمام حوادث عشق نگاهی نشسته است که تمام رویایت می گردد و چنان سر در گمت می کند که بی فکر قصه ای را آغاز کنی که نمی دانی اول و آخر آن چه بود و چه خواهد شد
آری حادثه آغاز می گردد و عشق شعله می کشد و تو را در حسرت یک دیدار به آتش می کشد و تو غربت نشین یک نگاه می مانی تا شاید، تا شاید بیاید دستی تا تو را به مهمانی چشمانش دعوت کند
روزگار عجیبی است
...
روزگار عجیبی است روزگار عاشقی
می دانم که دگر حوصلهء حرفهای من در تو نمانده است
می دانم که دگر حتی از سر کنجکاوی هم به نوشته هایم سر نمی زنی
اما با این همه باز می نویسم تا شاید بخوانی حال و هوای مرا
پیش تر ها با نگاهت نقش می زدم خاطراتم را
اما امروز من ماندم و یک دنیا حرف نگفته
رفتی
رفتی بی آنکه فکر کنی چه می شود مرا
رفتی بی آنکه باور کنی میشکند این همه حس غریبی
تو رفتی
تو رفتی و با رفتنت شکست هر چه بود و نبود
نمی دانم چرا
نمی دانم چرا در تمام این سالها هنوز منتظر مانده ام تا شاید بیایی
تا شاید خطی نشانی از تو پیدا کنم که گواه باشد بر آمدنت
راست می گویم باور کن دلم برایت تنگ شده است
...
نه هیچ وقا التماست نمی کنم
حتی در کلام رو در رو هم از تو نخواستم که بمانی
اما نگو ، نگو که نمی دانی
در تمام نوشته هایم هزاران بار فریاد زدم که بمان و نرو عزیز دل
قربت غریبی است قربت من و تنهایی
وقتی تو رفتی با تمام بودنم باور کردم نبودنت را
چه بگویمت تو چه می دانی
فقط تک تک کلامت نقش بی رنگی بود بر این روزگار غریبی
عجب قصه ایست قصهء من و تو
عزیز نامهربان تو در تمام این سالها نمی دانی که چه گذشت بر این حال و هوای من
آری با آنکه نمی دانی حال مرا ولی می گویمت هر که مرا دید تو را نفرین کرد